امروزه از کارآفرینی به عنوان یکی از کارآمدترین عوامل مزیت آفرین نام برده شده و توصیه می گردد تا به عنوان یک راهبرد حیاتی مورد توجه و عنایت ویژه ملتها و دولت ها واقع گردد؛ لکن جایگاه ایران در حوزه کارآفرینی با توجه به ظرفیت های موجود و بر پایه شاخص های دهگانه کسب و کار، چندان
مطلوب نمی باشد. به نظر می رسد کمتر به ظرفیت ها و نارسایی هاي این بخش و همچنین ضرورت تحول آن در یک نگرش سیستمی توجه شده است.
در گزارش 2016 از مرکز پژوهشی کارآفرینی و توسعه جهانی GEDI ،یکی از سازمان هایی که هر ساله ۱۳۲ کشور جهان را بر اساس شاخص های شفاف و یکسان از نظر اجزا اکوسیستم کارآفرینی رتبه بندی می کند، ایران رتبه 80 از میان 132کشور بررسی شده را با امتیاز کلی 8.28 از100 نمره به خود اختصاص داده است.
توجه تعداد زیادی از کشورهای جهان به موضوع کارآفرینی در چند دهه ی اخیر موجب شده است تا موج جدیدی از سیاست های کارآفرینانه در اکثر کشورها ایجاد شود. کشورهایی که در سال های اخیر توانسته اند به پیشرفت های چشمگیری در زمینه های مختلف اقتصادی و تجاری نایل شوند، همواره بیشترین عاملی که تاثیر چشمگیری بر موفقیت آن ها داشته است را مواردی مانند: توسعه فرهنگ کارآفرینی، انجام حمایت‌های لازم از کارآفرینان، ارائه آموزشهای مورد نیاز به آنان و انجام تحقیقات و پژوهشهای لازم در این زمینه می دانند.
اکوسیستم کارآفرینی ویژگی های مشترک زیادی با اکوسیستم طبیعی دارد؛ برای مثال ویژگی های ضروری (که خدمات اکوسیستم نامیده می شود)، اثرات مرتبط به هم، تعاملات تعبیه شده محلی، ویژگی های پویا و اکوسیستم غیر پویا. پیش از ارائه توضیح بیشتر در این مورد، لازم می دانم عبارت دیگری که باعث سردرگمی زیادی شده است، یعنی تفاوت بین اکوسیستم کارآفرینی و اکوسیستم کسب و کار را توضیح دهم.
«اکوسیستم کارآفرینی» به مجموعه افراد، سازمان ها، روش ها، قوانین، رویدادها و غیره در یک محدوده جغرافیایی گفته می شود که بر فعالیت های کارآفرینی (و نه اشتغالزایی) در آن منطقه، اثر می گذارد. سازمان یافتن یک اکوسیستم کارآفرینی به حداقل یک دهه تلاش و تعهد و حضور مفید همه این اجزا نیاز دارد.
